ฉันไม่ได้ยั่วคุณนะ

เป็นการเล่าเรื่องผ่านนางเอก ไรด์ขอฝากผลงานเรื่องใหม่ให้ทุกคนได้ลองอ่าน ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะ

ผิดพลาดประการใดขออภัย ณ ที่นี้ค่ะ

แนะนำตัวละคร

ใยบัว กชนันท์ ทองเอก   นางเอก

วัตร พลวัตร ศิริปรีดา พระเอก

กิตต์ กิตติกาญจน์ คูหะกาญจน์  

ลูกพีช ภัทรวดี หมื่นปรีชา  

หมวยลี่ ลลิตา ปรีชาสารสินทร์ และพุดตาน พิศสุดา อาจหาญ เพื่อนนางเอก

ริชชี่ รริตา วิลสัน ว่าที่คู่หมั้นพระเอก

ตัวอย่างเนื้อเรื่อง

เมื่อคืนหนังสือบอกว่า ขั้นแรก ต้องหาวิธีสร้างการจดจำก่อน แต่พอย้อนนึกไปเมื่อวานเขาคงจำฉันได้บ้างแล้วละ ถึงจะบอกว่า แค่หลังก็เถอะนะ แต่การที่เราสอบติดแค่สามคนก็คงเป็นอะไรที่น่าจดจำอยู่  ระหว่างทางฉันเดินคิดอยู่ตลอดว่าจะหาทางสร้างการจดจำและสร้างความประทับใจยังไงดี สายตาพลันหันไปเห็นคนที่ชอบ ‘กิตต์’ นั่นเอง กำลังเดินมาทางนี้ ฉันหันซ้ายหันขวาจะหาทางหนี ฉันคงหนีเขาจนกลายเป็นความเคยชินไปแล้ว ระหว่างก้าวได้สองก้าว สองขาก็หยุดกึก ‘เอาอีกแล้ว ฉันหนีอีกแล้ว ฉันหนีเขามาหกปี ปีนี้ก็ยังจะหนีอีก คิดสิ ว่าจะทำยังไง’ เมื่อคิดได้ดังนั้น ฉันจึงหันหลังกลับไป ต้องเผชิญหน้า อย่างน้อยเมื่อวานก็ได้พูดกันบ้างแล้ว ฉันรีบวิ่งมุ่งไปหาเขาเพื่อจะทักทาย ใช่ ต้องสร้างการจดจำก่อน ไม่ใช่จำแค่หลังของฉัน แต่อาจเพราะความรีบเดินเกินไปทำให้ฉันสะดุดก้อนหิน ‘อ่าห์’ แต่นี่มันดีเกินไปแล้ว ฉันไม่คาดฝัน ว่าระยะการหกล้มของฉันจะอยู่ตรงหน้าเขาพอดี ฉันจะใช้สองแขนนี้โอบรอบคอเขาเพราะเราห่างกันแค่เพียงนิดเดียว เป็นไปได้ก็จะเอาปากประกบปากเหมือนในซีรีย์ที่ฉันชอบดูบ่อยๆ ใช่ มันต้องจบแบบนี้ เพราะหนังหรือละครเกือบทุกเรื่องก็มีฉากนี้  นี่ละคือการสร้างการจดจำ คิดได้แบบนั้น ร่างฉันก็โถมเข้าหาเขาเต็มที่ สองแขนอ้าให้กว้างที่สุดเพื่อโอบล้อมรอบคอของเขา  ใบหน้าแสร้งตกใจแต่ในใจเตรียมพร้อมรอรับสัมผัสชวนฝันจากริมฝีปากอ่อนนุ่ม แต่ แต่แล้ว ใยลูกพีชมาจากไหนก็ไม่รู้อยู่ๆ ก็กระชากตัวเขาออกไปต่อหน้าต่อตาฉัน ใยคู่แข่งตัวดี แล้วอย่างนี้ฉันไม่สร้างการจดทำที่น่าอายให้ตัวเองเหรอ หากใบหน้าฉันล้มคะมำตรงหน้าเขา จากปากอ่อนนุ่มเป็นหญ้าเต็มปาก  ‘แย่แล้ว พ่อแก้ว แม่แก้ว ช่วยลูกด้วย!!!!!!’ 

“หมับ” สวรรค์ทรงโปรด พ่อแก้ว แม่แก้วคุ้มครอง ในที่สุดก็มีคนมารับฉันไว้ แต่ว่าปากฉันทับกับปากนุ่มของใครอยู่ในเมื่อฉันเห็นแล้วว่า กิตต์ถูกดึงออกไปแล้ว ฉันรีบผละจากคนที่ฉันนอนทับอยู่ เขาช่วยรับฉันไว้ทำให้ฉันไม่เจ็บอะไรเลย แต่สิ่งที่ฉันเสียใจที่สุดคือจูบแรกของฉันไม่ได้จูบกับคนที่ชอบ แต่กลับเป็นจูบกับ ดวงตาที่โตอยู่แล้วของฉันโตกว่าเดิมเป็นร้อยเท่า เมื่อเห็นว่าคนที่มารับฉันไว้คือหนุ่มแคชเชียร์คนไร้มารยาทเมื่อวาน ‘ทำไม ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่ เขาเรียนที่นี่ด้วยเหรอ แล้วนี่คืออาคารเรียนคณะแพทย์ศาสตร์’ ฉันรีบลุกขึ้นทันที เขาเองก็รีบลุกตามเช่นกัน แล้วปัดเศษดินเศษหญ้าตามตัวพัลวัน ก่อนจะรีบเดินออกไป เดี๋ยว!!!! หยุดก่อน นายเพิ่งขโมยจูบแรกฉันไปนะ มาคุยกันก่อน!! จูบนี้ฉันจะให้มอบให้ชายในฝันเท่านั้น นายมาเคลียกับฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่ยอมหรอก ฉันรีบเดินตามเขาไป